Irmandades do Falo

Hase de amara a cousa hastra a sangue.

O verdadeiro amor enferra en neve,

ara nun mar de rosas suco leve,

ai pro acudulla en sangue.

Tinguéuseche o machado en sangue loura.

¡ Ai como, cernador, doi a batalla

cos que un ama!¡ Que moura é a sombra moura

do machado na galla!

Despida contra o ceo A Que Non Fala,

a póla firme coma un xuramento,

berra nos dentes do machado e estala

e tordea no vento…

Sobre os cómbaros dondos coma un velro,

sobre as cornas dos boi, sobre o camino,

a fraga berra, coucorexa o melro,

cai arroulando un niño…

Eu vinte contra o sol, nunha hora tola,

Abrazado ó teu toro, derregando

a traxedia de Deus. ¡ Doinos a póla,

pro seguimos cernando!

Hastra que caia a derradeira estrela,

cairá o machado en carne que choramos,

no soño puro de deixar máis bela

unha vida que amamos.